sen seversin beyazi, ben'se maviyi...

Yarim kalmis birseyi bitirmek iyi gelir herkese.

Hic sevmiyorum bunu.

Tipki matematik gibi, ne yapacagimi bilirim ama nasil yapmam gerektigini bilmem.

Bu durumlarda matematikci kuzenim yardim ederdi bana, neyse konuyu dagittim iyice.

Bende cogu kisi gibi geceleri cok düsünürüm, pskolojim(!) ordan oraya sürüklenir.

Bazen aglarim, bazen kizarim kendime, yok aslinda nefsime.

Bazende bazi insanlara bakip hayranlik duyarim.

Ki, o bazi insanlar cok güclüdürler.

Begenirim onlarin bu hallerini. Tutunmak isterim onlara adeta.

Ama bunu nasil yapacagimi bilemem yine.

Bazen bir insan tanirsin(!) hikayesini dinlersin,

sasirir kalirsin, utanirsin, yeni bir kahraman dogar belki senin icin.

Bu insanlar dedim ya cok güclüdürler diye-

degil mi ki Allah kimseye tasiyamayacagi yükü vermez.

Onlarin yüküne bakarsin seninkinin 100 kati, hayir abartmiyorum az bile...

Sonra kendine dönersin, kendince "yük" dedigin seye bakarsin baslarsin gülmeye.

Böyle iyice kahkaha atarak, hatta o kadar gülersin ki birden kapi calir, ve sen komsun sikayetci olmaya geldi sanirsin, ama kücük kardesindir disardan gelen.

Neyse uctum yine :)

Benim demek istedigim sey, 

yani aslinda sana demek istedigim,

simdi olay bu ki,

Bosver.

Sen cok kuvvetlisin.

Allah katinda cok güclüsün.

Bunu seviyorum, belki kiskaniyorumdur da, 

bilmiyorum.

Hep böyle kalmani dilerim.

Duâ eder, duâ beklerim.

Miss Dreamer