Cevremdeki topluma bakiyorum,
her gün yeni bir hadise, duymak istemedigimiz.
Duyunca „hafazanAllah“ dedigimiz.
„Bizim de basimiza gelir“ korkusundan dillendirmekten cekindigimiz.
Cesaret degil bence cahillik. Bir sekilde seslerini duyurmaya calisiyorlar.
Ben mutlu degilim demek yerine yaptiklari cahillikler diz boyu.
Ben mutlu muyum sanki?
Ama cözümü ne olabilir ki?
Konusmak degil, öyle olsaydi buraya yazmazdim!
Icimden bagiriyorum. Agliyorum.
Herkesle olan muhasebemi icimden götürüyorum.
Olsun kimse duymasin. Icim icimi yemesin ama-
delirmeyeyim, aklimi yitirmeyeyim cünkü Anneyim.
Anne olmak ne kadar cok seyi yaninda getiriyor.
Fedakarlik mesela.
Cogu zaman vazgecmek.
Anne olmak delirememek- özgür olamamak.
Aslinda yalan söyledim, mutsuz degilim.
Cünkü Anneyim.
Anne.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
yazarsan okurum.