Benden bagimsiz yasayan beynim beni kizdirmak icin elinden geleni ardina koymuyor.
Hüzünlendiriyor beni cumalar.
Farkli bir insan oldugumu görüyorum artik. Yaslanmak canimi acitiyor.
Simdiden üzülüyorum gencligime. Yapabilecegim o kadar cok sey varmis.
Simdi ne halim kalmis ne keyfim nede enerjim.
Korkuyorum kendimden, eskisi gibi delilik yapamamaktan,
mazbut bir robot gibi yasamaktan.
Rabia :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
yazarsan okurum.