Bu gece hic olmadigi kadar kalbim kirik yatiyorum. Bir gece daha yasiyorum ömrümde, bitmesini istemedigim bir gece daha. Bilirsin karanlikta korkarim ben ama, Bu gece inadina kapatiyorum tüm isiklari. Iyi geceler (sevdigim) adam!
Benden bagimsiz yasayan beynim beni kizdirmak icin elinden geleni ardina koymuyor. Hüzünlendiriyor beni cumalar. Farkli bir insan oldugumu görüyorum artik. Yaslanmak canimi acitiyor. Simdiden üzülüyorum gencligime. Yapabilecegim o kadar cok sey varmis. Simdi ne halim kalmis ne keyfim nede enerjim. Korkuyorum kendimden, eskisi gibi delilik yapamamaktan, mazbut bir robot gibi yasamaktan.
Kendimi hasta bir yazar gibi hissediyorum. Bu satirlar migdemi bulandiriyor. Beynim benden bagimsiz bir yasam icinde ve ben sevgimin beni günden güne nasil tükettigini seyrediyorum. Sevdigim adamin gözlerine baktigimda o anlamsiz ifade bitiriyor beni. O pismanlik ve vicdan azabi. O hic emin olamayacagim sözcükler. Sahi ne istiyor bu adam benden? Neden yanimda sanki?